We passen er net in. Ruim twintig bewoners en ondernemers zitten opgepropt in de nok van het grote Pipi Langkous-huis, dat tHuis aan de Amstel heet. Er wordt hier geen revolutie voorbereid – op zich heel gepast in het huis van Zweden’s leukste hippie – maar ervaringen uitgewisseld over wonen en werken in het Amstelkwartier. Ik zit erbij om de thermometer erin te steken. Dat klinkt erg plastisch. Maar goed, het gaat er heet aan toe. Is ook logisch, zo op de zolderkamer.
Mij valt het enthousiasme op, waarmee de deelnemers hun ervaringen delen over het leven aan de Amstel. Is op zich al een revolutie in deze tijd. Verhalen over bouwen, verbouwen, aanbouwen en opruimen. Geen lange anti-immigratiemuur dit keer, maar havens, hotels en een moestuin. Het duurde bij mij ook een tijdje voordat het kwartje viel, maar geloof me, er is een verband tussen die laatste drie. Toeristen komen per boot naar het hotel, eten groente uit de moestuin boven op het dak en maken vervolgens een rondvaart. U raadt het al: aanmonsteren bij de haven.
Overal opgetogen verhalen. Iedereen gelukkig op de zolderkamer. Op heel de zolderkamer? Nee… in een klein hoekje zit een misnoegde bewoonster. Ze begint een beetje timide als haar het woord wordt gegeven, maar als het zaaltje stilvalt, wordt haar stem standvastiger. Mensen – geen bewoners, mind you – ontsteken hun BBQ op het grasveldje aan de Amstel. Mag niet. Rondrijdende brommers. Overlast. Hondenpoep. Stank. Troep! Drukte! En dat was niet het verhaal dat de makelaar haar had verteld toen ze haar prachtige appartement kocht met uitzicht op de Amstel. De zaal wordt er nog stiller van. Mensen kijken naar de punten van hun schoenen. Maar daar zit het antwoord niet. Een verstilde plek in hartje Amsterdam aan de oever van de Amstel. Hoe vet is dat.
Zelf ben ik ooit geboren op een paar kilometer afstand van het rustigste dorp van Nederland. Het heet Paesens-Moddergat en die naam doet het eer aan. Er loopt één weg die onderloopt bij vloed (en die je moet delen met de schapen), je hebt prachtig uitzicht op de Waddenzee (als je de zeedijk even wegdenkt), er is niemand die een BBQ heeft en er is geen reet te doen. Ooit hadden de bewoners 17 boten, maar op een donkere dag in 1883 is de hele vloot vergaan. Sindsdien wonen er alleen weduwen. Hun geween is nog dagelijks te horen. Naast het gemekker van de schapen. En hun lammetjes. In de lente. Echt een ideale plek om tot rust te komen. Als U nog een huisje zoekt, makelaar Olivier te Dokkum heeft het complete overzicht.